درسته دوست عزيزم. اگر او در زندگيمون نباشه فرقي نميکنه که کي باشي و کجا.... هر چقدر هم که به نظرخودت زندگيت سطح بالا باشه روزي ميرسه که متوجه ميشي همه اين مدت در حال سقوط بودي!

با نظر زينب خانم موافقم... هر که دراين بزم مقرب تراست جام بلا بيشترش ميدهند...

قشنگ نوشتي، اگه بخوايم يه کم صبغه ديني به اين حرفايي که زدي بديم مي تونيم بگيم که آدم ها به دو دسته تقسيم مي شوند: آدم هاي بد (يا بدون خدا) و آدم هاي خوب (يا با خدا). آدم هاي بد به خودشون واگذار مي شوند و احتمالا جز اون دسته اي هستند که زندگي شون با سرعت ثابت حرکت مي کنه و آدم هاي خوب حتما در زندگي هاشون فراز و نشيب هايي را احساس خواهند کرد و هر کدوم با توجه به ويژگي ها و توانمندي هاشون با خوشي ها و ناخوشي ها، با شکرگزاري ها و صبوري ها شون امتحان مي شوند و تبعا با تنزل و ترفيع رتبه هاي وجودي شان مواجه مي شوند.

من چند بار پستت رو خوندم، به نظرم خيلي جاي فکر کردن داره. البته من يک نقد به نوشته ات دارم اونم اينه که آدم بعد از اين که پستت رو مي خونه فکر مي کنه که زندگي بچه ها از زندگي آدم بزرگ ها قشنگ تره و اون هم به خاطر عنصر تغييره! تغيير خوبه ولي به نظر من هر تغييري لزوما مثبت نيست و زندگي رو قشنگ نمي کنه.

منتظر پست بعديتم :)

احسنت! نوشته ات بي اختيارمنوياد کتاب مرحوم بازرگان انداخت که بيشتر مسائل زندگي رو با علم فيزيک تؤضيح ميده و اثبات ميکنه.

حتما دنباله اين نگاه قشنگت رو بگير!

در ضمن ميخواستم خدمت برادربزرگوارتون آقا مهدي عرض کنم که بنده با شما در اينکه رفاه و زندگي مادي ممکنه باعث احساس پوچي بشه موافقم اما عکسش هم به نظر من همين نتيجه رو ميده در مورد اکثر آدمها

مثل خيليها تو کشورمون که بي ناني بي دينشون کرده.

شايد مشکل غرب چيزي جز ايني که شما فرموديد باشه!

واقعا نوشته هاي شما از اين رو به اون رو شده ، تبريک مي گم ، خيلي عاليه . موفقيت شما در روان نويسي بسيار به چشم مي آيد برايتان موفقيت بيشتر آرزومندم . نظر برادر بزرگوارتان را هم خواندم . عالي بود .

نوشته خوبي بود و البته از دغدغه هاي هر روز من.

الان سوار قطار كپنهاك به استكهلم هستم و كلي وقت دارم. خودم هم كه مثل سركار وبلاگ ندارم، لذا با اجازه روده درازي ميكنم.

كلن زندگي بدون دغدغه و آرام حداقل براي من عذاب آور است. قبلا گفتم جايي كه الان هستم بسياري (شايد 95 درصد) مشكلات ما در ايران را ندارند اما من حتي تصور هم نميتوانم بكنم كه اينجا زندگي دائمي داشته باشم و شايد مهمترين دليل همين آرام بودن ديوانه كننده باشد. فرض كن نوجوان كه هستي مدرسه و دانشگاهت به خوبي به راه باشد، پول تو جيبي هم از دولت بگيري، مطمئن باشي شغلي هم خواهي داشت، درآمدها هم تقريبا يكسان باشد و نيازي به تلاش براي شغل خاصي نداشته باشي. ازدواج هم به سبك سنتي دركار نباشد و هر موقع هركس خواست خودش انتخاب مي كند بدون كمترين دخالت بيروني و مراسم و ... تازه ميداني كه با يك پس انداز معمولي مي تواني حدود 10 برابر پس اندازت از بانك وام بگيري و خانه بخري. از اينها كه بگذريم هر روز مسير محل كار يا تحصيلت با خانه را به راحتي و آرامش طي ميكني، حواست به ورزش و سلامت هم هست، ضمن آنكه براي هر نوع بيماري احتمالي بيمه كامل داري، بازنشستگي و بيكاري هم همين طور. عجب بهشتي است! نه؟؟ اما باور كن به يك هفته نرسيده همه اين مزايا را فراموش ميكني و دنبال معنايي براي زندگيت ميگردي. مگر مي شود بدون معنا و دغدغه زندگي كرد؟ با عرض معذرت مگر گوسفنديم كه فقط مايحتاجمان حاضر باشد و ديگر تمام؟ پس با چه اميدي و براي چه هر روزمان را شروع كنيم؟

كتاب شهيد چمران را نگاه ميكردم، از خدا ميخواست كه غم ها را به او بدهد و روحش را بزرگ كند.

حرف خيلي زياد هست، همين الان جمله اي نوشتم و پاك كردم چون بحث طولاني ديگري مي شد. اما خلاصه اينكه زندگي بدون درد و پستي بلندي و دغدغه، زندگي نيست مردگي است.

کاربر گرامي، سلام
در تاريخ سه شنبه 16 آبان 91 نوشته (زندگي با چاشني فيزيک) شما به فهرست نوشته هاي برگزيده در مجله پارسي نامه افزوده شده است. اميدواريم هميشه موفق باشيد.