در پی مطلب قبلیم و به پیشنهاد برادر عزیزم می خواهم طرحی را که مدت هاست بر روی آن بحث است را مورد بحث قرار دهیم پیشاپیش از همکاری همگی ممنونم. و اما مساله: طرح تفکیک کلاس های دانشگاه؟؟؟ من یه کم ممتنع می نویسم که روی مطلب جهت گیری خاصی نباشد تا به نتیجه مطلوبی برسیم. اجرایی شدن این طرح یکی سری مزایا و یک سری معایبی به همراه دارد که باید دید کفه ترازو به کدام سمت است؟ مسلما اگر در کلاسی همه خانم یا بالعکس همه آقا باشند کمی آرامش روانی بیشتری به همراه دارد و اینکه یه کم جو کلاس شاید از جهاتی بهتر باشد و این در روند روبه رشد علمی موثر باشد اما از جهتی اگر فرضا یک استادی که وقت چندانی ندارد و می تواند روزهای خاصی در دانشگاه حضور داشته باشد باید در کدام کلاس حضور داشته باشد؟ آقایون یا خانم ها؟؟؟ این نکته ایست که آیا جوابی برایش پیدا شده است ؟ و نکته ای که هست در بسیاری از رشته ها به استثنای بعضی رشته های فنی مهندسی درصد خانم ها از آقایون بیشتر است مطلبی که استاد ما هم به آن اشاره کرد فرضا استاد صبح به کلاس دانشجویان پسر میرود که تعداد محدودی هستند و کلی انرژی صرف می کند برای تعداد کمی از دانشجویان، و بعد از ظهر به کلاسی می رود که تعداد دانشجویان دختر خیلی بیشتر است و باز باید همان درس را شاید با انرژی کمتر درس دهد. آیا دانشگاه ها از این جهت برنامه ریزی کرده اند؟؟؟ فرضا کلاس ها جدا شدند آیا محیط دانشگاه را هم میتوان تقسیم کرد اصلا فلسفه این جداسازی چیست؟ به نظر من محیط دانشگاه محیطی است برای تبادل ایده ها و خلاق شدن ذهن، شاید مشکل از دانشجویان باشد که تعریف صریح و روشنی از دانشگاه ندارند. این نکاتی بود که به ذهن من رسید ممنون میشم هرکسی نظرات خود را بگوید تا در پستی جداگانه قرار داده شده و شاید بتوان نتیجه گیری کرد. بعد از تعطیلات تابستان وارد دانشگاه می شویم. من نمی دانم چه اصراری است که هرترم به صورت گردشی جای اتاق ها با هم عوض شود، برحسب عادت با عجله سمت بردی میروی که کلاس ها روی آن نوشته شده بعد می بینی چیزی نیست می خواهی از آموزش بپرسی می بینی که ظاهرا جای اتاقشان عوض شده مساله دو تا می شود ، با کمی این طرف آن طرف رفتن و شلوغی جلوی برد خاص متوجه می شوی که از این به بعد لیست کلاس ها را باید از کجا ببینی. به هر حال وارد کلاس می شوی و استاد با جمعی از دانشجویانی که کارهای ترم پیششان را پیگیری می کنند وارد کلاس می شود و کلاس رسما شروع می شود. بعد از یک مکالمه کوتاه استاد کمی با تعجب به ما نگاه می کند: مطمئنید درست نشستید؟ با خود مرور میکنم امروز چند شنبه است، ساعت چند و این ساعت کلاس فلان پس درسته. و استاد دوباره با نگاه متعجب می گوید لیستی که دست من است فقط آقایون هستند. ما به همدیگر و به استاد نگاه می کنیم و کلی علامت سوال در ذهن که چه خبر شده است؟؟؟؟؟ از ته کلاس دانشجویی می گوید ظاهرا میخواهند طرح مجزا کردن کلاس ها را اجرا کنند و ما همینطور در بهت و حیرت به سر می بریم. بین کلاس بعد از کمی این طرف آن طرف رفتن آموزش را پیدا می کنیم می خواهیم از ایشان بپرسیم که به در بسته بر میخوریم ساعت حدود 3 است و ظاهرا ساعت کاری کارشناسان به اتمام رسیده ، سمت برد می رویم و می بینیم تنها کلاسی که در این ساعت چه برای خانم ها و چه برای آقایون است همین کلاس است و باز هم سر همان کلاس می نشینیم. با این اوصاف خدا عاقبت ما را تا آخر ترم به خیر کند. پائیز آمد. ابتدایش با مهر شروع می شود، پس چرا همه دم از بی مهری ها در این فصل می زنند؟ گفته می شود پائیز فصل بی رحمی است حتی به برگ درختان هم رحم نمی کند ،برگ درختان از اصلش جدا می شوند ولی این دلیل بر بی مهری نیست، فرصتی است برای تکامل. برگ درخت بعد از مدتی بودن روی درخت خشک می شود و از بین می رود و چه زیباست که خش خشش در زیر پا، قلب کسی را تسکین دهد و وجودش را مملو از آرامش کند. وجودتان مملو از گرمای محبت و دوستی باشد و مواظب سرمای پائیزی باشید که در وجودتان رخنه نکند. پی نوشت: از خودتان مراقبت کنید که سرما نخورید ولی منظور من از رخنه کردن سرما در وجودتان، سردی رابطه هاست.
| Design By : Pars Skin |
ملاصدرا می گوید: خداوند بی نهایت است و لامکان و بی زمان اما به قدر فهم تو کوچک می شود و به قدر نیاز تو فرود می آید و به قدر آرزوی تو گسترده می شود و به قدر ایمان تو کارگشا می شود یتیمان را پدر می شود و مادر محتاجان برادری را برادر می شود عقیمان را طفل می شود ناامیدان را امید می شود گمگشتگان را راه می شود در تاریکی ماندگان را نور می شود رزمندگان را شمشیر می شود پیران را عصا می شود محتاجان به عشق را عشق می شود خداوند همه چیز می شود همه کس را... به شرط اعتقاد به شرط پاکی دل به شرط طهارت روح به شرط پرهیز از معامله با ابلیس بشویید قلب هایتان را از هر احساس ناروا و مغزهایتان را از هر اندیشه خلاف و زبان هایتان را از هر گفتار ناپاک و دست هایتان را از هر آلودگی در بازار و بپرهیزید از ناجوانمردی ها، ناراستی ها، نامردمی ها... چنین کنید تا ببینید چگونه بر سفره شما با کاسه ای خوراک و تکه ای نان می نشیند در دکان شما کفه های ترازویتان را میزان می کند و در کوچه های خلوت شب با شما آواز می خواند /مگر از زندگی چه می خواهید که در خدایی خدا یافت نمیشود؟؟؟ که به شیطان پناه میبرید؟ که در عشق یافت نمی شود که به نفرت پناه می برید؟ که در سلامت یافت نمیشود که به خلاف پناه می برید؟ و مگر حکمت زیستن را از یاد برده اید؟ که انسانیت را پاس نمی دارید؟!
