نوشته خوبي بود و البته از دغدغه هاي هر روز من.

الان سوار قطار كپنهاك به استكهلم هستم و كلي وقت دارم. خودم هم كه مثل سركار وبلاگ ندارم، لذا با اجازه روده درازي ميكنم.

كلن زندگي بدون دغدغه و آرام حداقل براي من عذاب آور است. قبلا گفتم جايي كه الان هستم بسياري (شايد 95 درصد) مشكلات ما در ايران را ندارند اما من حتي تصور هم نميتوانم بكنم كه اينجا زندگي دائمي داشته باشم و شايد مهمترين دليل همين آرام بودن ديوانه كننده باشد. فرض كن نوجوان كه هستي مدرسه و دانشگاهت به خوبي به راه باشد، پول تو جيبي هم از دولت بگيري، مطمئن باشي شغلي هم خواهي داشت، درآمدها هم تقريبا يكسان باشد و نيازي به تلاش براي شغل خاصي نداشته باشي. ازدواج هم به سبك سنتي دركار نباشد و هر موقع هركس خواست خودش انتخاب مي كند بدون كمترين دخالت بيروني و مراسم و ... تازه ميداني كه با يك پس انداز معمولي مي تواني حدود 10 برابر پس اندازت از بانك وام بگيري و خانه بخري. از اينها كه بگذريم هر روز مسير محل كار يا تحصيلت با خانه را به راحتي و آرامش طي ميكني، حواست به ورزش و سلامت هم هست، ضمن آنكه براي هر نوع بيماري احتمالي بيمه كامل داري، بازنشستگي و بيكاري هم همين طور. عجب بهشتي است! نه؟؟ اما باور كن به يك هفته نرسيده همه اين مزايا را فراموش ميكني و دنبال معنايي براي زندگيت ميگردي. مگر مي شود بدون معنا و دغدغه زندگي كرد؟ با عرض معذرت مگر گوسفنديم كه فقط مايحتاجمان حاضر باشد و ديگر تمام؟ پس با چه اميدي و براي چه هر روزمان را شروع كنيم؟

كتاب شهيد چمران را نگاه ميكردم، از خدا ميخواست كه غم ها را به او بدهد و روحش را بزرگ كند.

حرف خيلي زياد هست، همين الان جمله اي نوشتم و پاك كردم چون بحث طولاني ديگري مي شد. اما خلاصه اينكه زندگي بدون درد و پستي بلندي و دغدغه، زندگي نيست مردگي است.