قشنگ نوشتي، اگه بخوايم يه کم صبغه ديني به اين حرفايي که زدي بديم مي تونيم بگيم که آدم ها به دو دسته تقسيم مي شوند: آدم هاي بد (يا بدون خدا) و آدم هاي خوب (يا با خدا). آدم هاي بد به خودشون واگذار مي شوند و احتمالا جز اون دسته اي هستند که زندگي شون با سرعت ثابت حرکت مي کنه و آدم هاي خوب حتما در زندگي هاشون فراز و نشيب هايي را احساس خواهند کرد و هر کدوم با توجه به ويژگي ها و توانمندي هاشون با خوشي ها و ناخوشي ها، با شکرگزاري ها و صبوري ها شون امتحان مي شوند و تبعا با تنزل و ترفيع رتبه هاي وجودي شان مواجه مي شوند.

من چند بار پستت رو خوندم، به نظرم خيلي جاي فکر کردن داره. البته من يک نقد به نوشته ات دارم اونم اينه که آدم بعد از اين که پستت رو مي خونه فکر مي کنه که زندگي بچه ها از زندگي آدم بزرگ ها قشنگ تره و اون هم به خاطر عنصر تغييره! تغيير خوبه ولي به نظر من هر تغييري لزوما مثبت نيست و زندگي رو قشنگ نمي کنه.

منتظر پست بعديتم :)