یادم هست شعری را که در انتهای کتاب فارسیمان داشتیم خوشا به حالت ای روستایی چه شاد و خرم چه با صفایی در شهر ما نیست جز دود ماشین.... این شعر انگار عینیت یافته و دقیقا گویای حسرت تک تک لحظات ما در شهر است. شهری که پراز هیاهوست، شهری که عمرت به ماندن در پشت چراغ قرمزهای چند ده ثانیه ای میگذرد، شهری که دیگر روی پله برقی هم می دوی برای رسیدن به مترو، شهری که اتوبوس هایش دیگر جایی ندارد و خیلی موقع ها دستگیره میشوی، شهری که با ساختن آسمان خراش ها از دیدن آفتاب هم کم کم محروم می شوی، شهری که غلظت دودها حسرت دیدن آسمان پاک را به دلت گذاشته دیگر ستاره دار بودن شبش پیشکش. ولی در همین شهر شلوغ و پرهیاهو دیدن بعضی صحنه ها اینقدر زیباست که به آدمی جانی دوباره می بخشد، از کنار جوی رد میشوی گاهی بی دقت و گاهی که با دقت نگاه میکنی ناگاه گیاه زیبایی با رنگ بسیار زیبا تو را متوجه خودش میکند و چقدر لذت دارد دیدن این گیاه در میان این همه هیاهو. درهر جایی میتوان بهترین بود.
| Design By : Pars Skin |
ملاصدرا می گوید: خداوند بی نهایت است و لامکان و بی زمان اما به قدر فهم تو کوچک می شود و به قدر نیاز تو فرود می آید و به قدر آرزوی تو گسترده می شود و به قدر ایمان تو کارگشا می شود یتیمان را پدر می شود و مادر محتاجان برادری را برادر می شود عقیمان را طفل می شود ناامیدان را امید می شود گمگشتگان را راه می شود در تاریکی ماندگان را نور می شود رزمندگان را شمشیر می شود پیران را عصا می شود محتاجان به عشق را عشق می شود خداوند همه چیز می شود همه کس را... به شرط اعتقاد به شرط پاکی دل به شرط طهارت روح به شرط پرهیز از معامله با ابلیس بشویید قلب هایتان را از هر احساس ناروا و مغزهایتان را از هر اندیشه خلاف و زبان هایتان را از هر گفتار ناپاک و دست هایتان را از هر آلودگی در بازار و بپرهیزید از ناجوانمردی ها، ناراستی ها، نامردمی ها... چنین کنید تا ببینید چگونه بر سفره شما با کاسه ای خوراک و تکه ای نان می نشیند در دکان شما کفه های ترازویتان را میزان می کند و در کوچه های خلوت شب با شما آواز می خواند /مگر از زندگی چه می خواهید که در خدایی خدا یافت نمیشود؟؟؟ که به شیطان پناه میبرید؟ که در عشق یافت نمی شود که به نفرت پناه می برید؟ که در سلامت یافت نمیشود که به خلاف پناه می برید؟ و مگر حکمت زیستن را از یاد برده اید؟ که انسانیت را پاس نمی دارید؟!
