امروز به این فکر میکردم که خداوند عالمیان به خاطر آفرینش انسان ها که اشرف مخلوقات نامیده شده شیطان را که به واسطه عبادتش در صف فرشتگان قرار گرفته بود و بی هیچ منتی شبانه روز متوجه عبادت پروردگار بود را طرد کرد.

هرچند شیطان هم به عزت و جلال خدا قسم خورده که انسان را گمراه کند و گفته: "بعزّتک لاغوینهم اجمعین الّا عبادک منهم المخلصین"
  یعنی: "به عزّتت قسم، من همه بنی آدم و بندگان تو را اغوا و گمراه می کنم مگر افراد باایمان و مخلصت را."

خب پس نوبت ما انسان هاست که نشان دهیم ارزش این را داشتیم که خداوند عبادت بندگانش ولو با منت را به عبادت بی منت و پاداش جنی که در صف فرشتگان بوده برگزیزند.

البته این کاملا واضح است که پروردگار عالمیان خدای رحمان به عبادت هیچ یک از ما احتیاج ندارد.

و این مائیم که تا کمی ارتباطمان کمرنگ می شود احساس خلا و پوچی می کنیم احساس می کنیم نیروی ماورایی که در هر زمان و مکانی هست خدایی که حی و زنده است باید دست ما را بگیرد، باید از خواب بیدارمان کند.

و اینقدر آرام و بی صدا ما را متوجه خود می کند که همان لحظه متوجه نمی شویم، بعد ها قدر این بیدار شدن را می دانیم.

انشاالله همیشه بیدار باشیم ولی اگر هم به خواب رفتیم خداوند با لطف بی کرانش ما  را متوجه کند.

پی نوشت:

نوشتن این مطلب و تذکر دوست خوبم باعث شد تا این نوشته پی نوشت داشته باشد.

عبادت اینجا صرفا به معنی خم و راست شدن یا کارهایی از روی عادت نیست منظور معنی واقعی عبادت است عبادتی که نه تنها جسم بلکه روح آدمی را هم با خود همراه کند