دلم لک زده است، برای خیلی چیزها، اینقدر زیادند که دلم لک لکی شده است. دلم می خواهد جایی باشم که فقط خودم و خودش باشیم، با تمام وجود هرچه صدا دارم صدایش کنم، توی قصه ها داشتیم یکی بود ، یکی نبود، غیر از خدا هیچ کس نبود، همین جا را می خواهم جایی که غیر از خدا هیچ کس نباشد و هرچه صدا دارم خرجش کنم. با تمام وجود بگویم خدااااااا می خواهمت، بی وفایی مرا نبین که خیلی اوقات فراموشت میکنم ، رحمت واسعه ات را ببین و جایی در این خوان رحمت برایم باز کن، البته ساده تر از این می گویم، چرا با تکلف؟ خودم باشم و او، می گویم خدا منم ، تو را می خواهم. اصلا نمیدانم شاید فقط سکوت کنم ، سکوتی پر از فریاد که گوش را کر می کند، شما جایش را نشان دهید . البته خدا همه جا هست ولی جایی برای فریاد زدن پیدا نمیکنم .... ♦♦♦ پررنگ ترین لک دلم همین بود ولی این روزها عجیب یاد دوران کودکی و بی دغدغه بودنش هم هستم ، یاد بدها، خوب ها نوشتن روی تخته سیاه ، یاد ستاره ها و ضربدرهای جلوی اسم ها ، یاد مهر های پای دفتر مشق، یاد ساده بودن هایمان که معلم برایمان همه دنیا تعریف میشد،دلم همان دنیا را میخواهد، پاک ، بی دغدغه، آرام راستی دلم ساعت برنارد را هم میخواهد ، بتوانم زمان را نگه دارم. دلم خیلی چیزهای دیگر میخواهد ولی به همین بسنده می کنم.... پی نوشت: آهـــ نوشت: 
تخته ها همیشه سبز بودند نمی دانم چرا این اسم را به دوش میکشد، تخته سیاه!!!
خدای نیمه شب های کوفه دریابم....
| Design By : Pars Skin |
ملاصدرا می گوید: خداوند بی نهایت است و لامکان و بی زمان اما به قدر فهم تو کوچک می شود و به قدر نیاز تو فرود می آید و به قدر آرزوی تو گسترده می شود و به قدر ایمان تو کارگشا می شود یتیمان را پدر می شود و مادر محتاجان برادری را برادر می شود عقیمان را طفل می شود ناامیدان را امید می شود گمگشتگان را راه می شود در تاریکی ماندگان را نور می شود رزمندگان را شمشیر می شود پیران را عصا می شود محتاجان به عشق را عشق می شود خداوند همه چیز می شود همه کس را... به شرط اعتقاد به شرط پاکی دل به شرط طهارت روح به شرط پرهیز از معامله با ابلیس بشویید قلب هایتان را از هر احساس ناروا و مغزهایتان را از هر اندیشه خلاف و زبان هایتان را از هر گفتار ناپاک و دست هایتان را از هر آلودگی در بازار و بپرهیزید از ناجوانمردی ها، ناراستی ها، نامردمی ها... چنین کنید تا ببینید چگونه بر سفره شما با کاسه ای خوراک و تکه ای نان می نشیند در دکان شما کفه های ترازویتان را میزان می کند و در کوچه های خلوت شب با شما آواز می خواند /مگر از زندگی چه می خواهید که در خدایی خدا یافت نمیشود؟؟؟ که به شیطان پناه میبرید؟ که در عشق یافت نمی شود که به نفرت پناه می برید؟ که در سلامت یافت نمیشود که به خلاف پناه می برید؟ و مگر حکمت زیستن را از یاد برده اید؟ که انسانیت را پاس نمی دارید؟!
