قلم در دستم است، اما فقط در دستم است ، همینــــــ ، این واژه ها هستند که جاری می شوند ... نمیدانم چرا این روزها خیلی یاد مادربزرگم میفتم، بااینکه فوت ایشان در روزهای گرم تابستان بود و الانــــــ سرمای زمستان است، ولی عجیب دلم برایش تنگ شده است ... بگذار بشمارم، یک، دو ، سه ، چهار، پنج ... ، انگشتان یک دستم را شماره کردم ، از دست دیگرم کمک می گیرم، شش، هفت، هشت، نه، دهـــ ، باز هم باید بشمارم ، یازدهــــــــ ، ایست ، همین جاست که او از کنارمان رفت. یازده سال است که جای سجاده ای که پهن میکردی خالی شده، ولی همواره جای خالیت را حس میکنم ، اصلا باورم نمی شود یازده سال من بزرگتر شده ام و درکنارمان نبودی.... زندگی وقت کمی بود و نمی دانستیم حسرت رد شدن ثانیه های کوچک تشنه لب، عمر به سر رفت و به قول سهراب یکـــــــــــ ســـــــــــــــال گذشت. قبلا ها دو خانه بود: خانه دنیایی و خانه آخرت. این روزها خانه مجازی را هم باید ضمیمه کرد. یکسال از عمر این خانه مجازی من هم گذشت، ولی تحویلش نمیدهم ، اگر عمری باشد تمدیدش میکنم، تا کی، تا کجا ، شاید تا نا کجا آباد... اسمش را گذاشتم The best sentence و قرار بود ناقل نوشتارهای زیبا باشد ولی بعد از سه ماه اجاره این خانه تصمیم بر این شد که جرئت پیدا کنم قلم به دست بگبرم ولو با The worst sentence. ولی دیگر اسمش به نامش خورده بود نمی توانستم تغییرش دهم، تنها کاری که می توانم بکنم این است که حق مطلب اسم را رعایت کنم و با کنارهم چیدن واژه های زیبا ، نوشتارهایی به نسبت خوب بنویسم. به همت خواهرها و برادرانم این جا خیلی مجازی نشد و انگار محلی بود برای بیان دلنوشته ها . از تمام کسانی که در این مدت همراه بودند تشکر میکنم دلم لک زده است، برای خیلی چیزها، اینقدر زیادند که دلم لک لکی شده است. دلم می خواهد جایی باشم که فقط خودم و خودش باشیم، با تمام وجود هرچه صدا دارم صدایش کنم، توی قصه ها داشتیم یکی بود ، یکی نبود، غیر از خدا هیچ کس نبود، همین جا را می خواهم جایی که غیر از خدا هیچ کس نباشد و هرچه صدا دارم خرجش کنم. با تمام وجود بگویم خدااااااا می خواهمت، بی وفایی مرا نبین که خیلی اوقات فراموشت میکنم ، رحمت واسعه ات را ببین و جایی در این خوان رحمت برایم باز کن، البته ساده تر از این می گویم، چرا با تکلف؟ خودم باشم و او، می گویم خدا منم ، تو را می خواهم. اصلا نمیدانم شاید فقط سکوت کنم ، سکوتی پر از فریاد که گوش را کر می کند، شما جایش را نشان دهید . البته خدا همه جا هست ولی جایی برای فریاد زدن پیدا نمیکنم .... ♦♦♦ پررنگ ترین لک دلم همین بود ولی این روزها عجیب یاد دوران کودکی و بی دغدغه بودنش هم هستم ، یاد بدها، خوب ها نوشتن روی تخته سیاه ، یاد ستاره ها و ضربدرهای جلوی اسم ها ، یاد مهر های پای دفتر مشق، یاد ساده بودن هایمان که معلم برایمان همه دنیا تعریف میشد،دلم همان دنیا را میخواهد، پاک ، بی دغدغه، آرام راستی دلم ساعت برنارد را هم میخواهد ، بتوانم زمان را نگه دارم. دلم خیلی چیزهای دیگر میخواهد ولی به همین بسنده می کنم.... پی نوشت: آهـــ نوشت: نسیان، انسان ... خیلی شبیه هم اند ... قرین و همراه یکدیگر. برای مثال اگر فراموشی مصیبت فوت عزیز نبود چه می شد؟؟؟؟ هر چند هر بار که عزیزمان را یاد می کنیم حزن و اندوه است که در چهره و قلبمان نمایان می شود ولی از خاطر بردن مصیبت و غرق در کارهای روزانه شدن ادامه زندگی را برایمان ممکن می کند. این نسیان در وجود آدمی اینقدر زیاد است که بعضی اوقات حق و حقیقت ها فراموش می شود یا شاید نه این نفسمان است که خود را به فراموشی و ندانستن وا می دارد و در اینجاست که تذکر به فریادمان می رسد . حقیقت هایی که می دانیم برایمان دوره می شود . مثلا ماه رمضان می شود ، فرصتی دست می دهد تا بیشتر در جهت کسب خوبی ها باشیم ولی چند صباحی که می گذرد باز هم گرد فراموشی و غفلت بر روی دانسته هایمان جا خوش می کند ، باز باید بهانه ای دست دهد برای به خاطر آوردن و به کارگیری دانسته ها. محرم هم یکی از عوامل به یاد آورنده است ، خداوند اینقدر نسبت به بندگانش رئوف است که به بهانه های مختلف او را فرا می خواند ، البته همه می دانیم که این بازگشت ها سود یا ضرری به خداوند رحمان و رحیم نمی رساند و این مائیم که تشنه حقیقتیم ولی گاهی با غفلت ها و فراموش کردن ها باعث خسران خود می شویم. محرم فرصتی است برای بازگشت به فطرت های وجودیمان. آه نوشت: به نام خدای قلم چند روزی است میخواهم مطلب بنویسم ولی انگار سنگینی این روزها روی قلم هم تاثیر گذاشته است. سنگین است نوشتن از امام حق و حقیقت، امام زنده نگهدارنده اسلام، امام حسیــــــــــــــــــن . می ترسم سیاهی رویم روی قلم تاثیرگذار باشد ، یا حسین مددی محرم و مناظر عاشورا سراسر لطافت و ادب است که قلم وامی ماند از بیان مطلب. من فقط مطلبی را که دغدغه هرساله ام است را می نویسم همین. شهادت امام حسین علیه السلام امری است که هر فردی را متاثر میکند، تاثری که برای ضعف امام نیست که اگر بود تا چندی بیشتر دوام نداشت. و اما دغدغه من: سال پیش همین موقع ها بود با یکی از دوستانم درباره نوع سینه زدن و مراسم صحبت میکردم، ایشون می گفتند هر اسمی را اینقدر با ضرباهنگ تکرار کرد هیجان و شور وجود آدمی را در بر میگیرد. آیا شراره آتش وجودمان کم است می خواهیم اینطور جبران کنیم؟؟ چرا اسم زیبای اماممان را این طور ادا می کنیم ؟ چرا بعد از چند ثانیه دیگر نام حسین بر زبان هایمان جاری نیست؟ ما شیعه امامیم و وجود تک تک ما با عشق حسین آمیخته شده ، مگر می شود نام حسین بیاید و حال ما دگرگون نشود، با این وجود چرا؟؟؟ مجلس عزاست ، کم واقعه ای نیست امام حق شهید شده، باید بر سر و سینه بزنیم اما با رعایت ادب نه اینطور. حماسه عاشورا چیزی کم ندارد که بخواهیم با اکوی بلندگو ها جبرانش کنیم. از بزرگی شنیدم که میفرمودند: بعضی از ما تا دوبار زیارت عاشورا می خوانیم انگار عابد ربانی شدیم گفتار و رفتارهایمان ادا می شود ، می خواهیم بگوئیم خیلی عابدیم و... حس میکنم گرفتار ادا اطوار شدیم.... یا حسین من کمترین عزادارانت هستم ، خودت یاریم کن. آه نوشت:
همه عمر دمی بود و نمی دانستیم
فرصت مغتنمی بود و نمی دانستیم
آب در یک قدمی بود و نمی دانستیم
تخته ها همیشه سبز بودند نمی دانم چرا این اسم را به دوش میکشد، تخته سیاه!!!
خدای نیمه شب های کوفه دریابم....
انسان همراه با نسیان زاده شده است، وجود انسان با نسیان و فراموشی آمیخته شده است و چه بسا اگر این فراموشی نبود بعضی اوقات ادامه زندگی برای آدمی مشکل ساز بود.
آهــــ خدای نیمه شب های کوفه دریابم...
آهــــــــــ خدای نیمه شب های تاریک کوفه مرا دریاب...
| Design By : Pars Skin |
ملاصدرا می گوید: خداوند بی نهایت است و لامکان و بی زمان اما به قدر فهم تو کوچک می شود و به قدر نیاز تو فرود می آید و به قدر آرزوی تو گسترده می شود و به قدر ایمان تو کارگشا می شود یتیمان را پدر می شود و مادر محتاجان برادری را برادر می شود عقیمان را طفل می شود ناامیدان را امید می شود گمگشتگان را راه می شود در تاریکی ماندگان را نور می شود رزمندگان را شمشیر می شود پیران را عصا می شود محتاجان به عشق را عشق می شود خداوند همه چیز می شود همه کس را... به شرط اعتقاد به شرط پاکی دل به شرط طهارت روح به شرط پرهیز از معامله با ابلیس بشویید قلب هایتان را از هر احساس ناروا و مغزهایتان را از هر اندیشه خلاف و زبان هایتان را از هر گفتار ناپاک و دست هایتان را از هر آلودگی در بازار و بپرهیزید از ناجوانمردی ها، ناراستی ها، نامردمی ها... چنین کنید تا ببینید چگونه بر سفره شما با کاسه ای خوراک و تکه ای نان می نشیند در دکان شما کفه های ترازویتان را میزان می کند و در کوچه های خلوت شب با شما آواز می خواند /مگر از زندگی چه می خواهید که در خدایی خدا یافت نمیشود؟؟؟ که به شیطان پناه میبرید؟ که در عشق یافت نمی شود که به نفرت پناه می برید؟ که در سلامت یافت نمیشود که به خلاف پناه می برید؟ و مگر حکمت زیستن را از یاد برده اید؟ که انسانیت را پاس نمی دارید؟!
